Opis
Zbudowane przez włoskich kamieniarzy według planów trzech architektów (George Sterian, H. Rick i Nicolae Ghica-Budești), kasyno zostało wzniesione w latach 1892-1894, będąc tym samym pierwszym kasynem w Rumunii. Szybko pojawiły się kasyna w Vatra Dornei (1898), Constanța (1910) i Sinaia (1912), wszystko to było częścią strategii króla Karola I zmierzającej do rozwoju rumuńskich kurortów na wzór bardziej znanych za granicą (Slănic-Mołdawia została porównana na czas do Karlowych Warów i Vichy, których źródła mineralne są nagradzane na międzynarodowych wystawach w Paryżu, Frankfurcie, Wiedniu). Chociaż nie jest to przykład czystej secesji, kasyno w Slănic-Moldova łączy ten dynamiczny i funkcjonalny styl z zasadami z innych nurtów, uzyskując zaskakujące rezultaty. Kamienne elementy dekoracyjne oraz obramowania drzwi i okien pochodzą ze świeckiego neorumuńskiego, ale wieże mają wschodnią architekturę sakralną. Pozostałe elementy nawiązują do neorenesansowych korespondencji – na przykład symetria kompozycji i malowane panele dekoracyjne. Konstrukcja ułożona jest poziomo na UG + GF + 1F z zachowaniem zasad idealnej symetrii - główny budynek strzeżony przez dwie wieże połączone z dwoma innymi niższymi budynkami zadaszonymi korytarzami pełniącymi funkcję tarasów; długi rząd kończy się dwoma pawilonami, które poprzez okrągłe dachy nawiązują do idei głównych wież. Widziane z daleka kasyno przypomina zamek wzniesiony na zboczu wzgórza, profil nieco romantyczny, spokojny, z dyskretną poezją otulającą go o zmierzchu. Jesienią las w oddali nadaje mu nieco kasztanowych liści, zima ubiera wszystko w biel. Jednak od frontu jest to oczywiście budynek poświęcony życiu społeczności - platforma z łukowatymi kolumnami i monumentalnymi kamiennymi schodami nie pozostawia wątpliwości, podobnie jak nie zaprzecza temu położenie z pięknym parkiem centralnym u podnóża. Po dziesięcioleciach wsłuchiwania się w dźwięk kości, kręcenia ruletki i francuskich Les jeux sont faits, rien ne va plus, świadków tworzenia fortun i rozwiązywania małżeństw, kasyno stało się dobrym obywatelem w 1948 roku, funkcjonując jako Dom Kultury , następnie sala widowiskowa, biblioteka miejska, galeria sztuki i inne funkcje publiczne. Kino funkcjonowało w oryginalnej sali na 350 miejsc, która dziś zachwyca dwoma kolorami – bielą ścian ozdobionych ton sur ton stolarką oraz bursztynem aksamitnych krzeseł i zasłon. Hala nadal jest klejnotem z lożami w kształcie muszli, koronkowymi łukami i żyrandolem, niestety nie oryginalnym, osadzonym na bogatym suficie ozdobionym szklanym świetlikiem ujętym w metalowy haft. Z biegiem czasu budynek zyskał dwa kolejne tarasy, od 1960 r. brasserie i pensjonat, a w latach 80., 1994 i 1994 przeszedł prace remontowo-restauracyjne. Na zewnątrz latarnie strzegą budynku w typowym dla secesji języku – czarne kute żelazo ze złotymi akcentami i białe szklane bańki niczym pąki kwiatowe. Dzięki spektakularnemu projektowi architektonicznemu i pracom restauracyjnym, kasyno wydaje się dziś tętniące życiem, żywe, dynamiczne, odważne i nie stare ani ospałe, jak niestety wiele innych zabytków tamtych czasów. Dziś kasyno szuka swojego wizjonerskiego właściciela, który wykorzysta jego turystyczny potencjał i przywróci mu tę radość życia, która na początku XIX wieku pozycjonowała je jako symbol Slănic-Mołdawii i nie tylko. Atrakcje okolicy: - stok narciarski Nemira - górskie szlaki i wędrówki - 300 kroków, dolina Uzului, Nemira Mare itp. - kopalnia soli z Târgu Ocna - klasztor Măgura Ocnei - tama Valea Uzului Zdjęcie: Tudor Prisecaru